കേരളാ ബൂലോകസംഗമം അഥവാ കൊച്ചിക്ക് പോയ അച്ചി

മിനിഞ്ഞാന്ന് അമ്മെടെ പിറന്നാളായിരുന്നു. ഫോണിലൂടെ വായ്മൊഴിയായും , ബ്ലോഗിലൂടെ വരമൊഴിയായും അമ്മ്യോടും എന്നോടും ആശംസകൾ അറിയിച്ച എല്ലാർക്കും നന്ദി.വിശാലൂനോട്‌ അമ്മ പറേണ കേട്ടു, ആദ്യായിട്ടാ ഒരു പിറന്നാളിന്‌ കെയ്ക്ക്‌ മുറിക്കണേ, എനിക്കിപ്പോ ഒന്നാം പിറന്നാളായേ ഉള്ളൂ കുട്ട്യേ ന്ന്‌. ഒരു കണക്കിന്‌ എല്ലാരടേം ഫോണുകൾ വന്നത്‌ നന്നായി. അതോണ്ടാ അമ്മക്ക്‌ മാമു കൊടുത്ത്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോ ഇവടെള്ളോർ പറഞ്ഞെ , നീ ഇവടെ ഇരുന്നാ ഞങ്ങക്കൊക്കെ ശല്യാ, ആ എറണാകുളത്തേക്കെങ്ങാനും പൊക്കോോടേ ന്ന്.കേട്ട പാതി കേക്കാത്ത പാതി , "ടാസ്കി വിളിയെടാ..ണ്ണും പറഞ്ഞു ഞാനൊരു ചാട്ടം ".



ന്റെ കൂട്ടരേ, എറണാകുളം വരെയൊക്കെ വല്ല്യെ കൊഴപ്പല്ല്യാണ്ടെ ഒരു ചടാക്ക്‌ വണ്ടീൽ ഞങ്ങൾ (ഞാനും ന്റെ മോൾ ഗായത്രീം) എത്തി.എത്തീന്ന് വെച്ചാ എവടെ എത്തി ?എറണോളം നഗരത്തിൽ.ആ പറഞ്ഞ സ്ഥലത്തിന്റെ അക്ഷാംശോം രേഖാംശോം വശള്ളോളാണോ ഞാൻ? എവടെ ! എന്നാ എന്റെ സാരഥി? നൊ രക്ഷ! എന്റെ കൂടെള്ള ഒരുത്ത്യാണെങ്കി അവടത്തെ കോളേജിലാ പഠിക്കണെ. പറഞ്ഞിട്ടെന്താ കാര്യം. തിന്നാനുള്ള സ്ഥലങ്ങളല്ലാണ്ടെ അവൾക്കൊന്നും അറീല്ല്യാ.(ആവോ അഭിനയ ചക്രവർത്തിന്യാണാവോ ).

അങ്ങനെ വീമ്പു പറഞ്ഞ്‌ വീമ്പ്‌ പറഞ്ഞ്‌ ഞാനും എത്തി ബീറ്റീയെച്ചിലിൽ.അപ്പോ അവടെ മേശപ്പുറത്ത്‌ എച്ചിലും കൂടി ബാക്കിണ്ടായിരുന്നില്ല്യാ പ്രിയരേ.പക്ഷേ മേശടെ ചുറ്റും മീശക്കാരും, മീശല്ല്യാത്തോരും ആയിട്ട്‌ ള്ള കൊറേപ്പേർ ഇരിക്കുണു, നിക്കുണു, നടക്കുണു.ആദ്യം കണ്ടത്‌ ഗൈറ്റിങ്കൽ പാറാവു നിക്കണ കുമാരൻ കുട്ട്യേ. പിന്നെ അദ്ദേഹം ഞങ്ങളെ ആനയിച്ച്‌ ഉള്ളിൽക്ക്‌ കൊണ്ടോയപ്പൊ കണ്ടത്‌ മഞ്ചൂട്ട്യേ. അവൾടേം മുല്ലപ്പൂന്റേം ഒക്കെ പടം മുമ്പ്‌ കണ്ടിട്ടുള്ളതോണ്ട്‌ ഒരു പ്രയാസോം ണ്ടായിരുന്നില്ല്യാ തിരിച്ചറിയാൻ.

പക്ഷെ ഒരു കാര്യം സമ്മതിക്കാണ്ടെ വയ്യാ.ആ അതുല്യാന്ന് പറേണ വായ അടക്കാത്ത മാഡം ല്ല്യെ അവരെ സമ്മതിക്കാം (എന്നെ വായാടീന്ന് വിളിക്കനോർക്കൊക്കെ ഞാൻ ഈയമ്മേനെ പരിചയപ്പെടുത്തിക്കൊടുക്കും). അതുല്യാകുമാരീി..ഉമ്മ...സത്യം പറഞ്ഞാ ഇവടെത്തന്നെ ണ്ടായിട്ടും ഒന്നും ചെയ്തു തരാൻ പറ്റാഞ്ഞതിൽ വിഷമണ്ട്‌ . അതു പോട്ടെ.
ഞാൻ അവടെ എത്ത്യേപ്പഴക്കും എല്ലാരും അടികൂടാൻ ആളെ കിട്ടാഞ്ഞ അചിന്ത്യേപ്പോലെ ആകെ തളർന്നിരിപ്പായിരുന്നു.ചന്ദ്രേട്ടൻ, തുളസി , കോമരം (ഹേയ്‌, ഇങ്ങേരും ഞാനും കോളേജിൽ സമകാലികരായിരുന്നു. ഛേ ...കാണാൻ പറ്റീല്ല്യ)...ഇവരൊക്കെം പോയിണ്ടായിരുന്നു.പക്ഷെ സഹയാത്രികൻ, പണിക്കൻ,നിഷന്ത്‌,തുടങ്ങ്യേ കുഞ്ചൂസ്സുകളെ പരിചയപ്പെട്ടു. വിശ്വേട്ടനേം ഗീതേം കണ്ടിരുന്നൂന്നു വെച്ചാലും ആച്ചികുഞ്ഞിനെ കണ്ടു. വല്ല്യേ കണ്ണൊക്ക്യായിട്ട്‌...ചുണ്ടരിക്കുട്ടി ണമ്മടെ പാച്ചുല്ല്യേ ശ്രീജിത്‌...അവനോട്‌ മര്യാദയ്ക്ക്‌ അടി കൂടാൻ പറ്റീല്ല്യാന്നൊരു വിഷമണ്ട്‌.

സൂ ന്റെ ചേട്ടൻ, അതുല്യേടെ അപ്പു ( അയ്യോടാ, എന്തൊരു നല്ല മുത്താ അവൻ ) ഇവര്യൊക്കെ കത്തി വെച്ചു, ആവും വിധം.(എനിക്കൂല്ല്യേ ഒരു പരിധി?)
എന്നാലും ഉള്ളത്‌ ഞാനങ്ങട്ട്‌ ഓണാക്കി.അല്ലാ പിന്നെ.പക്ഷെ രണ്ടാളുകൾടെ മാത്രം ഒരഡ്രസ്സും ഇല്ല്യാഞ്ഞേൽ വിഷമം തോന്നി. നാട്ടിലെത്ത്യാ ഉടനെ വിളിക്കാം ന്ന് പറഞ്ഞ രേഷ്മക്കുട്ടീം , ബാംഗ്ലൂർ തിരക്കിലോടണ നളനും.

തിരിച്ചു വരവിൽ എന്റെ സുമേനേം കല്ലൂനേം ഒരു നോക്കു പോയി കാണാൻ പറ്റീന്നുള്ള സന്തോഷം വല്ല്യേ ഒരു ബോണസ്‌. അതുല്യടെ മുത്തച്ഛനെ കാണാൻ പറ്റീല്ല്യാന്നൊരു കുറ്റബോധം വേറെ.എന്നാലും ഒരുപാട്‌ സന്തോഷം തോന്നി. വിശ്വേട്ടൻ പറേണ പോലെ മലയാളം ബ്ലോഗ്ഗർ അല്ലാണ്ടിരുന്നിട്ടും (വളരെ റ്റെക്നിക്കലായിട്ട്‌ പറയാട്ടോ) എനിക്കീ കുടുംബതിലെ എല്ലരടേം സ്നേഹം കിട്ടീല്ലോ. വല്ല്യേ വല്ല്യേ മനസ്സുകൾക്ക്‌ നന്ദിൃാവിലത്തെ ആദ്യത്തെ ഫോണിലൂടെ എന്നെ മനസുകൊണ്ട്‌ ബീ റ്റീ ഹെച്ചിൽ എത്തിച്ച ആദിത്യൻ മുതൽ, ജീവിതത്തിൽ ആദ്യത്തെ ഫോൺ കോളിലൂടെത്തന്നെ "അവിടെ പോകാൻ പറ്റീല്ല്യെങ്കിലും ചേച്ചി വിഷമിക്കണ്ടാ. അമ്മേടെ കൂടെ ചോറുണ്ണു, ബ്ലോഗ്‌ മീറ്റുകൾ ഇനീം വരും എന്നു സമാധാനിപ്പിച്ച ദിൽബാസുരൻ വരെ.

പിന്നെ ഇടയ്ക്കും തലയ്ക്കും ഫോണിലൂടെ സ്നേഹിച്ച ഡ്രിസ്സിൽ, ദേവൻ, സാക്ഷി,കലേഷ്‌...എല്ലാർക്കും സ്നേഹം, വിളിക്കാത്തോർക്കും, എന്റെ വിളികൾ കേട്ടോർക്കും, ഇനി വിളിക്കനിരികണോർക്കും...ഒരുപാടു സ്നേഹം